خفه‌ام کردی!
خفه‌ام کردی!
«میرزا عبدالله علم و اطلاع فنّی موسیقی را که پیوسته در انحصار افرادی معدود بود از انحصار خارج کرد و عمومیت داد. هرکه را مستمع و طالب این هنر می‌دید، بدون مضایقه، اطلاعات فنی خود را که با رنج فراوان به دست آورده بود، در اختیار او می‌گذاشت و با صبر و حوصلۀ تمام به پرورش او همت می‌گماشت و تا اطمینان حاصل نمی‌کرد که شاگرد مطلب مورد علم را دریافت کرده است، دست برنمی‌داشت و در آموختن به شاگردان علاقمندی که در فراگرفتن کُند بودند حوصله به خرج می‌داد. حاجی آقا محمد – از شاگردان او – حکایت می‌کرد: میرزا شاگردی داشت بسیار بی‌استعداد و کند‌ذهن و با‌صبر و حوصله با او کار می‌کرد. روزی مطلب مورد تعلیم را هرچه تکرار کرد شاگرد نتوانست بیاموزد و چیز دیگر غیر از آنچه میرزا می‌نواخت می‌زد. سرانجام میرزا خسته و درمانده شد، ساز را جلو[ی] خود به زمین گذاشت و با دست به ساز خویش اشاره و خطاب کرد که خفه‌ام کردی!»
کتاب هفت شهر نی، امجدیان، حامد، ۱۳۹۸
( تاریخ موسیقی ایران، ج ۲، ص ۵۷۰)
دیدگاه‌ها