تعلیم رایگان به شاگردان بی‌بضاعت
تعلیم رایگان به شاگردان بی‌بضاعت
«میرزا عبدالله به[همراهی] برادرش آقا حسینقلی در محلۀ امام‌زاده یحیی کلاس درسی ترتیب داد که جوانان و متجددین به دورش جمع شدند. دیری نگذشته که بر اثر تحریکاتی، مخالفانِ دایر شدنِ کلاسِ موسیقی به خانه‌اش ریختند و با شکستن وسایل تعلیم، بساط درسش را تعطیل کردند. چندی بعد، کلاس خود را به خیابان عین‌الدوله (ایران) منتقل کرد و تصمیم گرفت [با وجود] مخالفین، به تعلیم بیشتری همت گمارَد. با این‌که مکرر در کوچه و بازار مود استهزا و حملۀ اراذل قرار می‌گرفت، تا دَمِ مرگ دست از تعلیم نکشید و در بستر بیماری، با سه‌تار قطعاتی به عنوان یادگار به شاگردان برجستۀ خود تعلیم می‌داد. به شاگردان تهی دست علاوه بر تعلیمِ مجانی، کمک‌های مالی می‌کرد. در آن زمان، رسم چنین بود که متعلمین در پایان هر درس، یک سکۀ دو ریالی زیر فرش استاد می‌گذاشتند. شنیده شد که گاه در خاتمۀ جلسات درس، این وجوه را بین شاگردان بی‌بضاعت، تحت نام قرض تقسیم می‌فرمود و می‌گفت آنچه باید به من برسد، دیروز رسیده است و اکنون نیازی به این وجود ندارم.»
کتاب هفت شهر نی، امجدیان، حامد، ۱۳۹۸
(چشم‌انداز موسیقی ایران، ص ۷۶.)
دیدگاه‌ها