برای خودشان ساز می‌زدند، نه برای خودنمایی

برای خودشان ساز می‌زدند، نه برای خودنمایی

«[میرزا عبدالله] مردی درویش بود و کُنج فراغ و مصاحبت یاران صمیمی را به مجالس مهمانی ترجیح می‌داد. یکی از دوستان می‌گفت: طفل بودم و با یکی از هم‌بازی های خود، گاهی عصر به کنارِ خندقِ دولاب می‌رفتیم. میرزا عبدالله و عیسی آقاباشی که آواز و ضرب دست داشت، روی خندق دور از جماعت می‌نشستند. میرزا عبدالله ساعت‌ها سه‌تار می‌زد و آقاباشی که پیر شده‌بود و دیگر نمی‌توانست بخوان زمزمه می‌کرد. ما هم پهلوی آن‌ها می‌نشستیم و گوش می‌دادیم. بعد آقاباشی ما را به دوش می‌گرفت و به منزل می‌آورد و به پدرمآن‌که با او آشنا بود می‌سپرد. مقصود این است که آن‌ها دور از اغیار، برای خودشان ساز می‌زدند و کیف می‌بردند، نه برای خودنمایی و جلب منفعت مادی.»

کتاب هفت شهر نی، امجدیان، حامد، ۱۳۹۸

سرگذشت موسیقی ایران، ج ا، صص ۱۱۸ تا ۱۲۰.

نینوایان