چگونگی گستره ردیف
عبدالله دوامی می‌گوید:« در زمان آقا محمد صادق خان، ردیف به این مفصّلی نبود. بعدها نوازندگان پُر مایه‌ای چون میرزا عبدالله و آقا حسینقلی این ردیف‌ها را گسترش دادند . روزی آقا حسینقلی تعریف می‌کرد که: موقعی که برای تدریس به منزل یکی از رجال می‌رفتم، هنگام عبور، در مقابل قهوه‌خانه‌ای توقف کردم تا چای بخورم. در آن قهوه‌خانه، نوازنده‌ای بود که سازی شبیه نی می‌زد. شیوۀ نواختن او مرا جلب کرد. چون نغمه‌ای می‌زد که خود آن را گرایلی[۱] می‌خواند. هنگام نواختنِ این نغمه، یک صدای واخوان در طول قطعه شنیده می‌شد. وقتی به منزل آمدم این قطعه را بر روی تار آوردم و برای این‌که این واخوان را اجرا کنم، از شست برای اجرا استفاده می‌کردم. به همین خاطر، این نغمه را گرایلی شستی نامیدم.»
این موضوع نشان می‌دهد که ردیف موسیقی ما، در طول سال‌های متمادی گسترش یافته و امکانات بیشتری یافته است.
کتاب هفت شهر نی، امجدیان، حامد، ۱۳۹۸
ماهنامۀ ادبستان، شمارۀ ۳۲، مرداد ۱۳۷۱.
دیدگاه‌ها