نت و اجرای کتاب نغمه های جاویدان پرویز یاحقی (جلد دوم) اثر فرشید فرهمند حسن زاده – انتشارات سرود را در اپلیکیشن نینوایان ببینید.

به نام خداوند جان و خرد

بزن که سوز دل من به ساز میگویی

مگر حکایت پروانه میکنی با شمع ؟

ز ساز دل چه شنیده ای که باز میگویی

شیوه نوازندگی استاد پرویز یاحقی منحصر به فرد و خیلی احساسی گویا و از صمیم قلب بود. به کار گرفتن تکنیک های فردی، صدادهی خوب شفافیت جمله بندی و خلق ملودی در لحظه از او هنرمندی توانا و صاحب سبک و آگاه بر زمان ساخته بود.

به نام خدا

روزی بود و روزگاری شهری بود پر کرشمه ز هر جهت شیراز نام داشت با پشت بام های کاهگلی از هر محله بام به بام را در مینوردید و این گونه بود که پاسبان ها هم شاعر می شدند می رفتی تا شش محله، دورتر اردیبهشت که از راه می رسید گویی از آسمان بوی عطر نارنج همچون باران بهاری تمام شهر را در مینوردید، و این گونه بود که پاسبان ها هم شاعر می شدند.

خانه ما در محله شاه چراغ بود با حوضی پر از ماهی و باغچه ای با درختان نارنج و اطراف حیاط پنجره های بزرگ با شیشه های رنگارنگ شب های بهار و تابستان در شیراز همۀ اهالی شهر پشت بام را سراسر پذیرایی بود.

و شام و شنیدن رادیو پدرم رادیوی لامپی آسمانی خودش را به بام خانه میبرد و تمام همسایگان را بشارت میداد که امشب ایرج میخواند یا گلپا با ویولن پرویز یاحقی و داستانهای شب تا ساعت ۱۰ شروع می شود.

برنامه را اعلام می کردند و همسایگان با آجیل و آش کارده پشت بام را تصرف می کردند و گوشها را با ترنم تار شریف و شهناز نوازش میدادند.

بهشت هم رشک می ورزید که این پشت بام ها گوشه ای از سرزمین من است. صفا بود و یکرنگی آرامش روان جانها بود و قلم و سخن از بیان آن عاجز است.

آسایش اندیشه و موسیقی ناب ایران زمین نه شاعر نه نقاش نه نقال و نه هیچ نویسنده ای به توصیف آن روزگاران نتواند و کوچه هفت پیچ شیراز در محله ما بود و جولانگاه هواداران ایرج و کوچه بعدی کوچه قهر و آشتی نام داشت که طرفداران گلپا جمع بودند و کرکری در میان و رقابت با کوچۀ هفت پیچ در چنین حال و هوایی بود که پرویز یاحقی در زبان عوام ضرب المثل شده بود.

من کودکی هشت ساله بودم و کلاس ویولن میرفتم استاد من مرد نازنینی به نام لطیف لقمان بود. کلاسش در محلی قرار داشت که ایستگاه درشکه رانان شیراز بود چون هنوز اتوبوس و تاکسی خیلی کم بود.

در راه کلاس با ویولن در دست عرض خیابان را دویدم تا زود به کلاس برسم ناگهان فریاد درشکه چی را شنیدم که با داد و بیداد فریاد زد «پرویز یاحقی نیم وجبی حواست کجاست ؟

و من یک لحظه دیدم که نقش زمین شده ام ولی خدا را شکر هم من و هم ویولنم سالم ماندیم. هدف از بیان این خاطره شهرت پرویز یاحقی در بین مردم کوچه و بازار بود و روزی که برای یاحقی این خاطره را بازگو کردم شاد و خندان گشت و گفت «پس درشکه را نان شیراز هم مرا می شناختند».

پرویز یاحقی چهره و سبک نوازندگی ویولن را تغییر داد گرد و غبار روزگار قجر را از چهره تکنوازی زدود و روح لطیف موسیقی را از نهانخانه تاریخ برکشید و بر عرش نشاند.

رویز یاحقی نوازندگی ویولن را درکنار حافظ، سعدی و فردوسی نشاند و گفته های دلکش سهراب سپهری و رویاپردازیهای فریدون مشیری و فروغ فرخزاد را نقاشی کرد تا در دلهای ایرانیان منزلگاهی جاودان برای خود و تکنوازی ویولن بسازد. روح بزرگش شاد و یادش همواره گرامی.

در پایان لازم میدانم که تشکر ویژه ای از دوست عزیز فرشید فرهمند برای به تحریر آوردن بخشی از تکنوازی های دل انگیز این هنرمند صاحب نام را داشته باشم.

به نام حضرت حق

استاد پرویز صدیقی پارسی پرویز یاحقی نابغه ای تکرار نشدنی هنرمندی صاحب، سبک آهنگسازی با سابقه نوازنده ای بی بدیل و نام آشناست که کمتر کسی نام و آوازه ایشان را در هنر موسیقی ایران نشنیده است.

اینجانب حسین طیبی اولین بار با یکی از دوستان (جناب سروان پاریزی) به اتفاق به منزل استاد رفتیم که همان روز یکی از آثار بسیار زیبای خود را که هنوز پخش نشده بود بر روی ریل به من هدیه کردند.

پس از آن هم چندین بار به همراه خانم اعتماد، استاد سلمکی، مهندس سامانی استاد ایرج نشست های پرباری را با ایشان داشتیم.

خاطرات بسیاری از ایشان دارم اما یکی از این خاطرات این بود که شخصی در باغ یکی از دوستان به من گفتند که اگر استاد یاحقی را به باغ من بیاوری برای استاد هدیه نفیسی را در نظر دارم که تقدیم می کنم.

من این موضوع را با استاد یاحقی درمیان گذاشتم ولی چون استاد معمولاً به ندرت در مکانی ظاهر میشدند و در هر مراسمی شرکت نمی کردند به من جواب رد ندادند و نه نگفتند اما هر بار به بهانه ای از جمله تعمیرات، منزل ضبط در استودیو و گرفتاری روزمره از قبول این دعوت سرباز زدند.

در پایان لازم می دانم تشکر و سپاس ویژه ای داشته باشم از دوست عزیز آقای فرشید فرهمند که زحمات زیادی در گردآوری و نت نویسی آثار بزرگان متحمل شده و تلاش ایشان در جاودان نگاه داشتن این آثار قابل تحسین است.

متأسفانه فوت ایشان ضربه بزرگی به تار و پود هنر موسیقی ایران بود.