سهگاه یکی از دستگاههای موسیقی سنتی ایرانی است. این دستگاه احتمالاً از یکی از شعبههای موسیقی مقامی به همین نام ریشه میگیرد و از نظر درجات با مقام راست ارتباط دارد؛ چنانکه با شروع از درجهٔ سوم مقام راست فواصل سهگاه به دست میآید و احتمالاً نام سهگاه نیز از همین نشئت میگیرد.
دستگاه سهگاه از نظر مد با آواز افشاری نیز شباهت دارد و برخی از ردیفدانان به جای آن که افشاری را از ملحقات دستگاه شور بدانند، آن را به سهگاه نزدیک میدانند. گوشههای مهم دستگاه سهگاه عبارتند از: درآمد، زنگ شتر، زابل، مویه، حصار، مخالف و مغلوب. گوشههایی با نام مشابه در دستگاه چهارگاه نیز یافت میشوند و این دو دستگاه را «برادر» همدیگر نیز مینامند. شباهت این گوشههای دو دستگاه از نظر مد نیست؛ بلکه از نظر موقعیتشان در قیاس با درآمد دستگاه است. گوشههای مخالف و مغلوب اوج دستگاه شور را تشکیل میدهند و از نظر مد به بیات اصفهان نزدیک هستند. گوشهٔ زابل در دستگاه راستپنجگاه و همایون نیز به کار گرفته میشود و امکان پردهگردانی به دستگاه شور را نیز فراهم میکند. در انتهای اجرای دستگاه سهگاه نیز یک رِنگ اجرا میشود که به آن رنگ دلگشا نام میدهند.