رباعی شماره ۳۰۱ تا ۳۵۰

رباعی شماره ۳۰۱

در بتکده تا خیال معشوهٔ ما است

رفتن به طواف کعبه در عین خطا است

گر کعبه از او بوی ندارد کنش است

با بوی وصال او کنش کعبهٔ ما است

رباعی شماره ۳۰۲

در خواب مهی دوش روانم دیده است

با روی و لبی که روشنی دیده است

یا بر گل ترکان شکر جوشیده است

یا بر شکرستان گل تر روئیده است

رباعی شماره ۳۰۳

در دایرهٔ وجود موجود علیست

اندر دو جهان مقصد و مقصود علیست

گر خانهٔ اعتقاد ویران نشدی

من فاش بگفتمی که معبود علیست

رباعی شماره ۳۰۴

در دیدهٔ صورت ار ترا دامی هست

زان دم بگذر اگر ترا گامی هست

در هجده هزار عالم آنرا که دلیست

داند که نه جنبش و نه آرامی هست

رباعی شماره ۳۰۵

در راه طلب عاقل و دیوانه یکیست

در شیوهٔ عشق خویش و بیگانه یکیست

آن را که شراب وصل جانان دادند

در مذهب او کعبه و بتخانه یکیست

رباعی شماره ۳۰۶

در صورت تست آنچه معنا همه اوست

در معنی تست آنچه دعوا همه اوست

در کون و فساد چون عجب بنهادند

نوری که صلاح دین و دنیا همه اوست

رباعی شماره ۳۰۷

در ظاهر و باطن آنچه خیر است و شر است

از حکم حقست و از قضا و قدر است

من جهد همی کنم قضا میگوید

بیرون ز کفایت تو کار دگر است

رباعی شماره ۳۰۸

در عشق اگرچه که قدم بر قدم است

آنست قدم که آنقدم از قدم است

در خانهٔ نیست هست بینی بسیار

می‌مال دو چشم را که اکثر عدم است

رباعی شماره ۳۰۹

در عشق تو هر حیله که کردم هیچست

هر خون جگر که بیتو خوردم هیچست

از درد تو هیچ روی درمانم نیست

درمان که کند مرا که دردم هیچست

رباعی شماره ۳۱۰

در عشق که جز می بقا خوردن نیست

جز جان دادن دلیل جانبردن نیست

گفتم که ترا شناسم آنگه میرم

گفتا که شناسای مرا مردن نیست

رباعی شماره ۳۱۱

در عهد و وفا چنانکه دلدار منست

خون باریدن بروز و شب کار منست

او یار دگر کرده و فارغ شسته

من شسته چو ابلهان که او یار منست

رباعی شماره ۳۱۲

در کوی غم تو صبر بیفرمانست

در دیده ز اشک تو بر او حرمانست

دل راز تو دردهای بیدرمانست

با این همه راضیم سخن در جانست

رباعی شماره ۳۱۳

در مجلس عشاق قراری دگر است

وین بادهٔ عشق را خماری دگر است

آن علم که در مدرسه حاصل کردند

کار دگر است و عشق کاری دگر است

رباعی شماره ۳۱۴

در مرگ حیات اهل داد و دین است

وز مرگ روان پاک را تمکین است

آن مرگ لقاست نی جفا و کین است

نامرده همی میرد و مرگش این است

رباعی شماره ۳۱۵

در من غم شبکور چرا پیچیده است

کوراست مگر و یا که کورم دیده است

من بر فلکم در آب و گل عکس منست

از آب کسی ستاره کی دزدیده است

رباعی شماره ۳۱۶

درنه قدم ار چه راه بی‌پایانست

کز دور نظاره کار نامردانست

این راه زندگی دل حاصل کن

کاین زندگی تن صفت حیوانست

رباعی شماره ۳۱۷

درنه قدمی که چشمه حیوانست

میگرد چو چرخ تا مهت گرانست

جانیست ترا بگرد حضرت گردان

این جان گردان ز گردش آن جانست

رباعی شماره ۳۱۸

در وصل جمالش گل خندان منست

در هجر خیالش دل و ایمان منست

دل با من ومن با دل ازو درجنگیم

هریک گوئیم که آن صنم آن منست

رباعی شماره ۳۱۹

درویشی و عاشقی به هم سلطانیست

گنجست غم عشق ولی پنهانیست

ویران کردم بدست خود خانهٔ دل

چون دانستم که گنج در ویرانیست

رباعی شماره ۳۲۰

دستت دو و پایت دو و چشمت دو رواست

اما دل و معشوق دو باشند خطاست

معشوق بهانه است و معبود خداست

هرکس که دو پنداشت جهود و ترساست

رباعی شماره ۳۲۱

دلتنگم و دیدار تو درمان منست

بیرنگ رخت زمانه زندان منست

بر هیچ دلی مباد و بر هیچ تنی

آنچ از غم هجران تو بر جان منست

رباعی شماره ۳۲۲

دلدار اگر مرا بدراند پوست

افغان نکنم نگویم این درد از اوست

ما را همه دشمنند و تنها او دوست

از دوست بدشمنان بنالم نه نکوست

رباعی شماره ۳۲۳

دلدار ز پرده‌ای کز آن سوسو نیست

می‌گفت بد من ارچه آتش خو نیست

چون دید مرا زود سخن گردانید

کو آن منست این سخن با او نیست

رباعی شماره ۳۲۴

دلدار ظریف است و گناهنش اینست

زیبا و لطیف است و گناهش اینست

آخر بچه عیب می‌گریزند از او

از عیب عفیف است و گناهش اینست

رباعی شماره ۳۲۵

دلدارم گفت کان فلان زنده ز چیست

جانش چو منم عجب که بیجان چون زیست

گریان گشتم گفت که اینطرفه‌تر است

بی‌من که دو دیدهٔ ویم چون بگریست

رباعی شماره ۳۲۶

دل در بر من زنده برای غم تست

بیگانهٔ خلق و آشنای غم تست

لطفی است که می‌کند غمت با دل من

ورنه دل تنگ من چه جای غم تست

رباعی شماره ۳۲۷

دل در بر هر که هست از دلبر ماست

هرجا جهد این برق از آن گوهر ماست

هر زر که در او مهر الست است و بلی

در هر کانی که هست آن زر زر ماست

رباعی شماره ۳۲۸

دل رفت بر کسیکه بیماش خوش است

غم خوش نبود ولیک غمهاش خوش است

جان میطلبد نمیدهم روزی چند

جانرا محلی نیست تقاضاش خوش است

رباعی شماره ۳۲۹

دل رفت و سر راه دل استان بگرفت

وز عشق دو زلف او بدندان بگرفت

پرسید کی تو چون دهان بگشادم

جست از دهنم راه بیابان بگرفت

رباعی شماره ۳۳۰

دل یاد تو کرد چون به عشرت بنشست

جام از ساقی ربود و انداخت شکست

شوریده برون جست نه هشیار و نه مست

آوازه درافتاد که دیوانه شده است

رباعی شماره ۳۳۱

دل یاد تو کرد چون طرب می انگیخت

والله که نخورد آنقدح را و بریخت

دل قالب مرده دید خود را بی‌تو

اینست سزای آنکه از جان بگریخت

رباعی شماره ۳۳۲

دور است ز تو نظر بهانه اینست

کاین دیدهٔ ما هنوز صورت بین است

اهلیت روی تو ندارد لیکن

چون برکند از تو دل که جان شیرین است

رباعی شماره ۳۳۳

دوش از سر لطف یار در من نگریست

گفتا بی‌ما چگونه توانی بزیست

گفتم به خدا چنانکه ماهی بی‌آب

گفتا که گناه تست و بر من بگریست

رباعی شماره ۳۳۴

دی آنکه ز سوی بام بر ما نگریست

یا جان فرشته است یا روح پریست

مرده است هرآنکه بی‌چنین روح نزیست

بی‌او به خبر بودن از بیخبریست

رباعی شماره ۳۳۵

دیوانه شدم خواب ز دیوانه خطا است

دیوانه چه داند کهره خواب کجاست

زیرا که خدا نخفت و پاکست ز خواب

مجنون خدا بدان هم از خواب جداست

رباعی شماره ۳۳۶

راهی ز زبان ما بدل پیوسته است

کاسرار جهان و جان در او پیوسته است

تا هست زبان بسته گشاده است آن راه

چون گشت زبان گشاده آنره بسته است

رباعی شماره ۳۳۷

روزی ترش است و دیدهٔ ابرتر است

این گریه برای خندهٔ برگ و بر است

آن بازی کودکان و خندید نشان

از گریهٔ مادر است و قبض پدر است

رباعی شماره ۳۳۸

روزی که ترا ببینم آدینهٔ ماست

هر روز به دولتت به از دینهٔ ماست

گر چرخ و هزار چرخ در کینهٔ ماست

غم نیست چو مهر یار در سینهٔ ماست

رباعی شماره ۳۳۹

روزیکه مرا به نزد تو دورانست

ساقی و شراب و قدح و دورانست

واندم که مرا تجلی احسانست

جان در تن من چو موسی عمرانست

رباعی شماره ۳۴۰

زانروز که چشم من برویت نگریست

یکدم نگذشت کز غمت خون نگریست

زهرم بادا که بی‌تو میگیرم جام

مرگم بادا که بی‌تو میباید زیست

رباعی شماره ۳۴۱

زان روی که دل بستهٔ آنزنجیر است

در دامن تو دست زدن تقدیر است

چون دست به دامنش زدم گفت بهل

گفتم که خموش روز گیراگیر است

رباعی شماره ۳۴۲

زان رونق هر سماع آواز دف است

زانست که دف زخم وستم را هدف است

می‌گوید دف که آنکسی دست ببرد

کاین زخم پیاپی دل او را علف است

رباعی شماره ۳۴۳

زان می خوردم که روح پیمانه اوست

زان مست شدم که عقل دیوانهٔ اوست

شمعی به من آمد آتشی در من زد

آن شمع که آفتاب پروانهٔ اوست

رباعی شماره ۳۴۴

زان می مستم که نقش جامش عشق است

وان اسب سواری که لجامش عشق است

عشق مه من کار عظیمی است ولیک

من بندهٔ آنم که غلامش عشق است

رباعی شماره ۳۴۵

سرسبز بود خاک که آتش یار است

خاصه خاکی که ناطق و بیدار است

این خاک ز مشاطهٔ خود بی‌خبر است

خوش بی‌خبر است از آنکه زو هشیار است

رباعی شماره ۳۴۶

سر سخن دوست نمیرم گفت

دریست گرانبها نمیرم سفت

ترسم که بخواب دربگویم سخنی

شبهاست که از بیم نمیرم خفت

رباعی شماره ۳۴۷

سرگشته چو آسیای گردان کنمت

بی‌سر گردان چو گوی گردان کنمت

گفتی بروم با دگری درسازم

با هرکه بسازی زود ویران کنمت

رباعی شماره ۳۴۸

سرگشته دلا به دوست از جان راهست

ای گمشده آشکار و پنهان راهست

گر شش جهتت بسته شود باک مدار

کز قعر نهادت سوی جانان راهست

رباعی شماره ۳۴۹

سرمایهٔ عقل سر دیوانگیست

دیوانهٔ عشق مرد فرزانگیست

آنکس که شد آشنای دل از ره درد

با خویشتنش هزار بیگانگیست

رباعی شماره ۳۵۰

سلطان ملاحت مه موزون منست

در سلسله‌اش این دل مجنون منست

بر خاک درش خون جگر میریزم

هرچند که خاک آن به از خون منست