حامد امجدیان و دزد مانیتور

حامد امجدیان و دزد مانیتور

روزی پس از توبه، خدمتِ اقای امجدیان رسیدم تا مشق نی را به توصیه ی یکی از دوستانم آغاز کنم .

پس از ورود به دفتر شرکتِ خصوصی، آقای امجد را برای اولین بار و طبق تعاریفی که در شهر از وی شنیده بودم یافتم . چشمانی برّاق، لب خندان، پر انرژی با لباسی ورزشی و زرد رنگ،  قوی هیکل و پهلوان منش که به هر کسی شبیه بود الا نوازنده و مدرس ساز عرفانی نی.

 بگذریم …

با دیدن چنین رفتاری که در سالهای ۱۳۸۷ تا ۱۳۹۰ ( دوران بحران بیکاری دهه شصتی ها) خیلی کم یاب بود.  فوراً سلام کردم و گفتم جسارتاً آمده ام تا نواختن نی را بیاموزم .

استاد با شنیدن کلمه نی، فوراً از پشت میز بلند شد و به سمت من آمد و دستم را دو دستی گرفت و به اتاق آموزشِ نی نوازی که بر روی درب آن پوستر زیبایی از استادان بزرگ شجریان و عبادی، موسوی، کسایی، لطفی با آن همه ریش بلندِ  سفید و .. استادانی که من نمی شناختم، نصب شده بود هدایت کرد .

بین راه چشمم به یکی از اتاق های شرکت که درب آن اتاق باز بود، افتاد . اتاقی پر از کیس و مانیتور و لبتاپ های نو و دست دوم که گویا انبارِ شرکت بود. دیدن آن همه سخت افزار کامپیوتر در یکجا آنچنان دلم را برد که هرگز نفهمیدم استاد چه گفت و کلاس اوّل چگونه به تمام رسید .

در راه بازگشت به خانه یک عدد نی سُل کوک دستم بود. چون ساز نداشتم آقای امجدیان لطف کردن و نی سل کوک خودشان را که از ساخته های استاد صنایعی بود به من دادند و گفتند میترسم چیزهایی که امروز برایت گفته ام از یاد ببری پس حالا تا نی میخری سازِ سل کوک من دستت باشد . اما حقیقت این است که من هرگز در آن زمان این لطف را درک نمی کردم .

و با خود گفتم باشد حالا نهایتاً یک تیکه چوب به من داده چیز خاصی نیست .به هر حال ادای آدمهایی که خیلی خوشحال شده و ممنون هستند را در آوردم و کلی تشکر کردم.

باری؛

مجدداً ذهنم درگیر دزدیدن یکی از مانیتورهایی شد که دیده بودم . و با خود گفتم چند جلسه سر کلاس استاد حاضر می شوم و در یک فرصت مناسب یکی از مانیتورها را می دزدم .

ازقضا جمعه ی چهارم بود که شرکت خالی بود. کارمندها رفته بودند اخوی استاد هم نبود و استاد سر کلاس مشغول تدریس به یکی از هنرجویان بود و داخل سالنِ انتظار را نمی دید . من واردِ سالن انتظار شدم و خیلی آرام سلام کردم . پاسخی نشنیدم و در یک لحظه احساس کردم استاد متوجه حضور من در سالنِ انتظار نشده است . پس فرصت را بسیار بسیار غنیمت شمرده و خیلی گربه وار و آرام با نوکِ پنجه خود را به اتاق انبارِ مانیتور رساندم .

از شما چه پنهان هنگام برداشتن مانیتور یاد توبه ای که کرده بودم افتادم اما رنگ آبی و سفیدِ کارتونِ مانیتور بد جوری دلم را قلقلک میداد.

مهلت را از دست ندادم مانیتور را برداشتم و درب انبار را روی هم گذاشتم و خداحافظ . گویی من هرگز به کلاس نیامده ام .

استاد امّا چیزی نگفت تا یکسال و نیم گذشت و ردیف دوّامی در کتاب استاد کیانی نژاد آغاز شد .

استاد: ممد آقا درآمد اول دشتی رو بریم ؟

من : نه ماهور

استاد: محمّدآقا ورود به ردیف موسیقی ایران چند شرط دارد .

من: چه شرطی ؟

استاد: تا الان روی صداهای سازت کار کردی و پس غیث و بم نرم و غیث و اوج هم خداروشکر درآورده ای و ریتم هم که تو بدنت هست و میشه گفت تقریبا راه افتادی . اما نوازندگی موسیقی ایرانی فقط اینها نیست .

من: استاد تو را به امام حسین دیگه چی مونده من مدتهاست میخوام ردیف نواز شم هی شما میگی این مونده اون مونده .

استاد: شنیدم مواد رو ترک کردی و توبه کردی و الانم مغازه مکانیکی داری .

من : بله استاد از یکی دو سال پیش دیگه دزدی نکردم و الان هم که خودت می بینی خیلی سرحال و قبراق در خدمت شما هستم.

استاد: کسی که میخواهد ردیف بنوازد باید تزکیه نفس کند . علم معنا بیاموزد. شعر حفظ کند. ادبِ کلام داشته باشد. پارسال که مانیتور ۱۹۴۰ ال ای دی سامسونگ را از شرکت برداشتی به کی فروختی ؟! کدام یک از کامپیوترفروش‌ها مانیتور را از شما خرید ؟

ناگِهان تمام بدنم خیسِ عرق شد و از بودنم  روی کره ی زمین خجالت می کشیدم.

استاد دوباره گفت : آقای م.م مانیتور را از شما خرید درسته ؟ میدونی وقتی که آقای م.م به من زنگ زد و گفت شما مانیتور را بردی که به ایشان بفروشی چی بهش گفتم ؟

من که در ان لحظه نمی توانستم حرف بزنم، خیلی آرام و زیرلب گفتم چی ؟

استاد: مگه نمیدونی در بازار صنفِ کامپیوتر، یک عرف داریم که وقتی میخواهند از دست یک نفر مشکوک و مخصوصاً معتاد، مالی خریداری کنند به او می گویند که باید یکی از کامپیوترفروش هایِ معتبر تأییدش کند ؟

به نظرت کی تایید کرد ؟!

هفت شهر نی، امجدیان، حامد، ۱۳۹۸

نینوایان